.::سیب خوشبو::.

.::سیب خوشبو::.

بسم الله گویی امام حسن(علیه السلام)می دانست که روز وصال و رهایی از این دنیای دون،28 صفر است.آری!او می دانست که این روز را روزه داشت. جعده،دختر اشعث،توسط معاویه مامور شده بود که شوهرش را بکشد!100 هزار درهم گرفته بود و از معاویه قول گرفته بود که بعد از حسن(علیه السلام)همسر یزید خواهد شد.این پلید زهر را در آب یا شیری که برای افطار حضرت آورده بود ریخت. هنگام افطار بود.امام با خوردن خرما،روزه ی خود را باز کردند و پس از نوشیدن شیر دستان خود را بالا بردند و گفتند:«ای دشمن خدا!مرا کشتی؛خدایت ترا بکشد.به خدا قسم پس از مرگ من،کسی بهتر از من نخواهی یافت.او تو را فریب داده است.خداوند او و تو را خوار گرداند.»اینقدر سم مهلک بود که بلافاصله امام در بستر رفتند. عمر بن اسحاق می گوید:در محضر امام بودم.آن حضرت فرمود:«مرا بارها زهر دادند.ولی هیچ گاه مانند این بار نبود.همانا پاره ای از جگرم افتاد.»جناده،از دوستان خالص و یاران با وفای امام بالای سر امام حاضر شد.وقتی حال امام را دگرگون دید عرض کرد:«چرا معالجه نکنی؟»اما امام مظلومانه پاسخ گفت:«مرگ را به چه چیز می توان معالجه کرد؟این فرموده‌ی رسول خدا(صلی الله علیه و آله)است که ما را خبر داد که برای او 12 خلیفه و امام خواهد بود که 11 نفر آن از نسل فاطمه اند و همگان به زهر یا به تیغ کشته خواهند شد.» اما آن طرف این غم نامه،جعده است.او پس از انجام ماموریت شوم خود نزد معاویه رفت و گفت:«مرا همسر یزید گردان[و عهد خود را وفا کن].»معاویه در پاسخ به او گفت:«از این جا دور شو!زنی که شایستگی همسری برای حسن بن علی[علیه السلام]را نداشته باشد،شایسته ی همسری با پسرم یزید نخواهد بود.» و حال وقت عشق بازی با برادر است...حسین(علیه السلام)بیتابی می کند؛امام او را در کنار خود می نشاند و وصایا را یک یک گوشزد می نماید:«برادرم...حسینم...نکند احسان به اهل و خانواده را فراموش کنی...از این پس تو سرپرست آنان هستی...مرا در کنار قبر جدم رسول خدا(صلی الله علیه و آله)دفن کن،اما اگر مخالفت کردند مبادا خونی در پای تابوتم ریخته شود...مرا به بقیع ببر.»حسین(علیه السلام)پرسید:«ای برادر!حالت را چگونه می یابی؟»امام پاسخ گفت:«خود را در نخستین روز زندگی در آن سرای می یابم و آخرین روز از حیاتم در این دنیا!و بر پدر و مادر و جدم وارد می شوم.» امام حسن(علیه السلام)دست حسین(علیه السلام) را در دست گرفت و فرمود:«برادرم!هر آن گاه که فشار دهم بدان که از غم های این دنیا راحت شدم و به سرای ابدی شتافتم.»و بعد از ساعتی مشغول ذکر و دعا و تلاوت قرآن شد و از معشوق عهد گرفت که او را تا آخرین لحظات همدم باشد.